همان طور که در اسناد اهل تسنن  در مورد روایات مربوط به امام حسین علیه السلام  وجود دارد سقائی به امام حسین علیه السلام رسید و گفت: یا ابا عبدالله! برای شما آب آورده‌ام تا خودتان را سیراب کنید در حالی که آن حضرت کف دست خود را به آن سقا نشان داد که به مثل چشمه‌ای خروشان به نظر می‌رسید و آن حضرت فرمودند: من آب دارم، آب را به کسان دیگر که احتیاج دارند برسان! منظور حضرت از این عمل چه بوده در حالی که می‌‌وانسته اند خود را سیراب کنند چرا این عمل صورت نگرفت؟

در پاسخ به این پرسش باید به نکات زیر توجه کرد  :

1. پیامبران و امامان معصوم علیه السلام ملزم نبودند از علم و قدرت الهی خود استفاده کنند؛ چون اگر بر اساس علم و قدرت الهی زندگی خود را سامان می‌دادند؛ کسانی که می‌خواستند از فرمان خداوند متعال سرپیچی نمایند، بهانه به دست آورده و قدرت الهی ایشان را عامل اطاعتشان اعلام می‌نمودند و به این واسطه خود را بازمانده و قاصر در بندگی خداوند معرفی می‌نمودند.

امام باقر علیه السلام فرمود: "اسم اعظم 73 حرف دارد، پیش "آصف بن برخیا" یک حرف بود که با به کار بردن همان یک حرف در یک لحظه تخت بلقیس را آورد و پیش ما (امامان) 72 حرف از اسم اعظم هست".[1]

بله امام حسین علیه السلام هم دارای اسم اعظم الهی بوده و هم مستجاب الدعوه هستند و می‌توانستند از زمین چشمه گوارا بجوشانند و خود و اصحابش را سیراب نماید، ولی این کار را نکردند، چرا که باید طبق اسباب ظاهری وظیفه خود را پیش ببرند.

اگر بنا باشد ائمه اطهار علیهم السلام بر اساس علم و قدرت الهی که از باری تعالی دریافت کرده‌اند زندگی کنند و نیازهای خود را برآورده سازند، زندگی آنها آن آیه روشن و حجت خداوند بر مردمان در مبارزه با سختی‌ها و صبر و تحمل مشکلات و فداکاری در راه ارزش‌های بندگی نمی‌باشد.

2. اصل وجود چنین روایتی و لو در منابع اهل سنت برای ما محرز نیست.

3. این روایت (به فرض وجود) به دلایلی مخدوش به نظر می‌رسد.

اوّلاً: امام حسین علیه السلام در روز عاشورا طبق نقل های متعدد از دشمنان که شریعه فرات را بر او بسته بودند، تقاضای آب نمودند و آنها از دادن آب به آن حضرت بشدت امتناع کردند.

در روایات معتبر آمده است، امام حسین علیه السلام برای رفع تشنگی اصحاب شب عاشورا حضرت علی اکبر علیه السلام را با تعدادی از اصحاب خود مأمور آوردن آب نمود و خود حضرت هم بعد از شهادت حضرت عباس برای رفع تشنگی، خود را کنار فرات رساند، ولی موفق به آشامیدن آب نشد.[2]

و یا در روایات بسیاری هست که روز عاشورا امام حسین علیه السلام علی اصغر را در برابر دشمن آورد و فرمود: "ای مردم اگر به من رحم نمی کنید به این کودک رحم کنید که حرمله با تیری آن کودک تشنه را به شهادت رساند".[3

ثانیاً: این که در روز عاشورا خیام آن حضرت در حلقه محاصره دشمن بود. چگونه چنین شخصی خود را به امام علیه السلام رسانده است؟! 

نتیجه این که این روایات و روایاتی به این مضمون که مسئله تشنگی امام حسین علیه السلام را خواست آن حضرت دانسته و چنین وانمود می‌کنند که امام علیه السلام و اهل بیت آن حضرت از جهت آب در هیچ مضیقه ای قرار نداشتند، به هیچ وجه قابل قبول نیستند. با ادله و دیگر روایات تاریخ عاشورا سازگاری ندارد، بلکه ساختگی بوده و می‌خواهند به نوعی سرپوش بر جنایات نابخشودنی دشمنان اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بگذارند.
پی‌نوشت:

[2]  محمود شریفی و دیگران، فرهنگ جامع سخنان امام حسین، ترجمه، علی مؤیدی.

[3]  همان، ص 534.